Rola przepisów o odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary w polskim systemie prawnej ochrony środowiska

Głównym problemem badawczym pracy jest próba oceny, czy przepisy polskiej ustawy o odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary są w aktualnym stanie prawnym efektywnym elementem prawnej ochrony środowiska. Publikacja może być wykorzystana jako materiał pomocniczy dla studentów oraz absolwentów kierunków prawo lub administracja w celu poszerzenia wiedzy z zakresu prawa ochrony środowiska, a także jako pozycja dla osób, których zainteresowania oscylują wokół prawa karnego, prawa administracyjnego, prawa cywilnego oraz prawa ochrony środowiska.

Marta Werbel-Cieślak - doktor nauk prawnych, adwokat, wykładowca akademicki, autorka kilkunastu publikacji naukowych, specjalizuje się w prawie ochrony środowiska i w prawie karnym.

Z recenzji prof. zw. dr hab. Janiny Ciechanowicz-McLean:

[…] W pracy wyraźnie określono miejsce prawa karnego w zakresie prawnej ochrony środowiska, gdzie nie wystarczają już regulacje administracyjne i cywilne. Specjalnie podkreślono regulacje prawne w zakresie odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary wynikające z prawa unijnego, stanowiące swoiste ponadnarodowe instrumentarium w tym przedmiocie, mające na celu zapewnienie lepszej efektywności w wykrywalności sprawców przestępstw i występków przeciwko środowisku. […]

[…] Biorąc pod uwagę wysoki poziom naukowy tej publikacji, wagę poruszanych w niej problemów oraz ich szczególną aktualność, chciałabym stwierdzić, że książka dr M. Werbel-Cieślak jest wartościowym opracowaniem merytorycznym, które może wzbogacić naszą wiedzę prawniczą oraz w istotny sposób przyczynić się do wzrostu wykrywalności przestępstw przeciwko środowisku. Te szczególne normy o odpowiedzialności podmiotów zbiorowych mogą również przyczynić się do podniesienia dyscypliny wśród osób odpowiedzialnych za prawidłowe funkcjonowanie podmiotów gospodarczych, koncentrując w większym stopniu ich uwagę na takim planowaniu i zarządzaniu, aby nie stanowiło to zagrożenia dla środowiska, aby przeciwdziałało złym praktykom produkcyjnym i zaniechaniom w utrzymaniu standardów wymaganych przez prawo. […]